Przyczyny depresji są zróżnicowane, gdyż jest to choroba dopadająca ludzi bez względu na wiek, płeć czy status społeczny. Diagnozuje ją najpierw rodzina, bliscy, przyjaciele i opiekunowie, następnie – psycholog, a na koniec psychiatra.

Przyczyny depresji:

Depresja u osób starszych może mieć różne podłoże. Jednym z nich jest problem z pogodzeniem się ze stratą partnera. Ciężko pogodzić się zarówno ze śmiercią najbliższych, jak i poczuciem osamotnienia.

Kolejną z głównych przyczyn depresji są wszelkiego rodzaju choroby. Ból potrafi odebrać całą radość życia. Niepełnosprawności rodzą lęk przed uzależnieniem od innych osób. Nawarstwienie dolegliwości może prowadzić także do strachu przed zbliżającą się śmiercią. Postępujące oznaki starzenia powodują narastającą frustrację i bezradność. Pojawiające się problemy z pamięcią i pracą mózgu również są dokuczliwe w życiu codziennym i sprawiają, że seniorzy tracą poczucie własnej wartości.

Przyczyn depresji może być wiele i często są one złożone, niewidoczne na pierwszy rzut oka. Leczenie depresji poprzedza trafne zdiagnozowanie jej przyczyn. 

Objawy:

• zaburzenia snu (bezsenność lub nieustanna senność),
• problemy z układem pokarmowym (zespół jelita drażliwego, bóle brzucha, mdłości, zaparcia, biegunki),
• brak apetytu,
• ekstremalne wahania nastrojów,
• apatia, 
• brak zainteresowań i motywacji,
• stany lękowe,
• smutek,
• pesymizm,
• myśli samobójcze,
• izolacja społeczna,
• rozdrażnienie, wybuchowość.

Leczenie:

Leczenie depresji u osób starszych nie jest łatwe, zwłaszcza z chorobami współtowarzyszącymi, które mogą być jej powodem (a ciężko leczyć objawy bez usunięcia ich przyczyn). Do najpopularniejszych metod leczenia depresji zalicza się jednak:

• aktywizację seniora poprzez zapisanie do klubu seniora, zajęcia grupowe itp.,
• zwiększenie aktywności fizycznej,
• farmakoterapia (należy pamiętać, iż leków psychotropowych nie należy łączyć z alkoholem)
• naturoterapia (joga, ziołolecznictwo, zooterapia)
• psychoterapia
• wsparcie bliskich

Jak żyć z osobą pogrążoną w depresji?

Niestety, faktem jest, iż depresja to choroba niezwykle “zaraźliwa” i głęboko dotyka najbliższego otoczenia osoby chorej. Przede wszystkim, do mieszkania z chorym na depresję pod jednym dachem potrzebna jest ogromna siła, cierpliwość i zrozumienie. Depresja powoduje u ludzi zobojętnienie. Sprawia, że człowiek mniej odczuwa emocje, zamykając się w sobie. Nic nie sprawia mu radości, nawet rzeczy które w przeszłości go cieszyły. Osobę w depresji ciężko też zasmucić w związku z tym, że odczuwa ona permanentny smutek. 

Jak można nic nie robić przez cały dzień i jeszcze tyle spać?

Należy pamiętać, że osobie z depresją nie wypomina się, że jest pasywna. Depresja to choroba, która nie podnosi temperatury ciała, nie powoduje stanów zapalnych i nie sprawia bólu fizycznego. Jest to jednak choroba, która zdecydowanie osłabia organizm i pochłania ogromne ilości energii chorego, co powoduje jego osłabienie i niemoc. Kwestia snu również nie jest oczywista. To, że osoba chora na depresję kładzie się do łóżka, nie oznacza od razu, że śpi. Zazwyczaj osoby chore na depresję borykają się z ogromnymi problemami z zasypianiem, a ich realny czas snu wynosi np. 4 godziny. 

Drugim aspektem jest kwestia motywacji do działań (nawet podstawowych – fizjologicznych). Osoby chore na depresję nie czują potrzeby dbania o siebie, a co dopiero o swoje otoczenie czy innych ludzi. Najprościej mówiąc: one egzystują, nie – żyją.

W leczeniu depresji otoczenie chorego ma ogromny wpływ na jego stan zdrowia. W codziennym życiu obok chorego na depresję powinny pojawić się osoby, które pomogą mu odzyskać poczucie własnej wartości, potrafią wysłuchać, kiedy chory potrzebuje rozmowy, ale i odsunąć się, kiedy chory liczy na odrobinę samotności. Wymaga to ogromnego wyczucia, wrażliwości i czujności. Niezmiernie ważna jest także wytrwałość. Żyjąc z osobą chorą na depresję należy zapomnieć o wdzięczności, sympatii czy zrozumieniu przez chorego. Nie oznacza to jednak, że należy wyręczać chorego ze wszystkich obowiązków. 

Motywacja

Chorego na depresję należy zachęcać do różnych działań, ale nie zmuszać (może to przynieść odwrotny efekt). Wszystkie przydzielone choremu zadania należy argumentować, dlaczego są istotne (odpowiednie motywowanie to jeden z najważniejszych czynników leczenia depresji). Warto skłaniać go do aktywności fizycznych, społecznych, a nawet charytatywnych (działania non profit potrafią przynieść niespodziewane efekty). Stanowczo odradza się kierowanie do chorego na depresję zwrotów takich jak: ” Będzie dobrze, nie załamuj się!”,  “Inni mają gorzej” czy “Przesadzasz”. Nadzoruj, ale nie kontroluj. Zachęcaj, a nie żądaj. Pochwal, zamiast krytykować.

Nie należy się zniechęcać. Efekty widoczne są zazwyczaj po dłuższym czasie terapii.

Trzeba także pamiętać o ryzyku samobójstwa. Osoby z zaawansowaną depresją są zdolne targnąć się na własne życie, dlatego bardzo istotna jest uważna obserwacja. Wszelkie niepokojące spostrzeżenia (załamanie emocjonalne, spisanie testamentu, pisanie listów pożegnalnych, zamykanie różnych spraw itp.) należy niezwłocznie przekazać psychiatrze lub psychologowi odpowiedzialnemu za terapię chorego.

Podsumowując, życie obok osoby chorej na depresję to ogromne wyzwanie. W kontaktach z nią należy wykazywać dużo empatii, co nie jest łatwe. Choroba jest w równym stopniu odczuwana przez chorego, jak i jego najbliższe otoczenie. Depresja jest jednak chorobą uleczalną (choć łatwo nawracalną). W głównej mierze to, czy chory wyzdrowieje, zależy od niego samego. Rodzina, przyjaciele i opiekunowie mogą mu tylko pomóc i o tym należy pamiętać, żyjąc obok takiej osoby.

Słowa kluczowe: przyczyny depresji, depresja u seniora, depresja osób starszych, jak żyć z osobą z depresją, praca w Niemczech, opieka Niemcy, opieka nad osobami starszymi w Niemczech, praca Niemcy Świdnica, praca Świdnica, agencja pracy Świdnica, pośrednictwo pracy Świdnica,